درددلِ داغدارانِ آن 19ثانیه که بوی مرگ می داد - مجله سرگرمی

ثانیه ها رهایشان نمی نماید. مدام به این فکر می نمایند که در آن 19ثانیه چه بر عزیزان شان گذشته. تن ها چند نفس با مرگ فاصله داشتند. هر نفس، اما مرگ را فریاد می زد. وحشت بی پایانی که هیچ کس ندید جز 176 سرنشین پرواز مرگ. این افکار مثل خوره به جان شان افتاده. 19 ثانیه جهنمی بین دو شلیک موشک، داغ آن ها را تازه نموده. درد و زجر بازماندگان پرواز 752 بیشتر شده.

گزارش اطلاعات جعبه سیاه، خاطره تلخ سقوط را دوباره رونمایی کرد. انگار همین دیروز خبر سقوط هواپیما را شنیده اند. حرف زدن از آن حادثه برایشان دوباره سخت شده. بغض امان شان نمی دهد، گریه می نمایند و صدای غمگین شان را غمگین تر می نماید. می پرسند چطور این هواپیما مسافربری تشخیص داده نشد، چرا پس از شلیک اول متوجه اشتباه شان نشدند. حسرت می خورند از اینکه همه 176 سرنشین آن پرواز تا قبل از اصابت دومین موشک سالم بودند و برای هواپیما مسئله ای پیش نیامده بود و تا آخرین لحظه هواپیما در مدار درست و شرایط پروازی نرمال بوده است.

آن ها می گویند در همه این چند ماه منتظر بودند تا علت این حادثه برایشان روشن گردد، اما حالا با صحبت های مطرح شده از سوی مسئولان سازمان هواپیمایی کشور درباره اتفاقات اتفاق افتاده برای بویینگ 737 ابهامات بیشتری برایشان ایجاد شده است. پریشانند و پرسش های فراوانی دارند که برای هیچ کدام شان پاسخ روشنی وجود ندارد، همین هم اندوه شان را بیشتر نموده .

در حسرت روی عزیزان

خانواده های قربانیان آن پرواز ساقط شده انگار تاریخ برایشان در هجدهم دی ماه 98 متوقف شده. همان روزی که خبر مرگ همه سرنشینان آن هواپیما اعلام و همه جا پر شد از خبر ها و تصاویر دلخراش آن حادثه. با اینکه بیش از هفت ماه از آن روز گذشته، اما برای آن ها همه چیز تازه است. درست مثل عباس دانشمند و همسرش.

این زوج سالخورده در آن حادثه دختر، داماد و دو نوه شان را از دست دادند. این پدر و مادر داغدار هنوز نتوانسته اند نبود عزیزان شان را باور نمایند. عباس پزشک است و متخصص بیهوشی اتاق عمل، خودش می گوید از آن روز به بعد کار کردن برایش سخت شده و بیشتر اوقات را در خانه می ماند: ما هنوز در همان شرایط بحرانی روز های نخست هستیم. همسرم که هر روز چند ساعتی گریه می نماید. من سعی می کنم او را آرام کنم، اما واقعیت این است که حال خودم از او بدتر است.

مژگان دانشمند همراه پدرام موسوی با دو فرزندشان راهی کانادا بودند. آن ها سال ها پیش از این برای ادامه تحصیل به آنجا رفتند و بعد هم همان جا ماندگار شدند. حاصل زندگی آن ها دو دختر به نام های دریا و درینا بود. همه اعضای این خانواده چهار نفره در آن پرواز به آغوش مرگ رفتند و حالا چند قاب عکس تنها چیزی است که از آن ها به جا مانده: من هر روز با عکس شان صحبت می کنم، ولی دلم آرام نمی گیرد. حسرت دیدن روی آن ها را دارم، حتی برای یک لحظه. وضع پدر و مادر پدرام از ما هم بدتر است. پدر دامادم آقای موسوی، متخصص گوش و حلق و بینی است.

خلق وخوی او بعد از آن اتفاق به کلی تغییر کرد، پرخاشگر و عصبی شده. گاهی اوقات از فرط ناراحتی با صدای بلند فریاد می زند که چرا مانع بازگشت آن ها به ایران نشده. آمدن مژگان و همسرش به ایران داستان عجیبی دارد. آن طور که عباس می گوید آن ها از آبان ماه قصد داشتند برای تعطیلات ژانویه به ایران بیایند، اما هم او و هم پدر پدرام دل شان به آمدن آن ها راضی نبود: هیچ پدر و مادری نیست که از دیدن بچه هایش شاد نگردد، اما نمی دانم چطور شد که حس خوبی به آمدن آن ها نداشتیم. حتی چندبار تلفنی به آن ها گفتیم که برنامه سفرشان را به تابستان موکول نمایند. اما انگار باید آن اتفاق می افتاد.

عباس می گوید خیلی وقت ها به آن ها چند دقیقه ای فکر می نماید که به دختر و داماد و نوه هایش در آن هواپیما چه گذشته است و حالا هم با انتشار اطلاعات جعبه سیاه هواپیما این افکار آزاردهنده جان تازه ای گرفته است: من آن لحظات و تک تک آن ثانیه ها را هر روز با خودم مرور می کنم. عذاب می کشم و اشک می ریزم .

مژگان و پدرام به واسطه شغل پدران شان با هم آشنا شدند. پدرام دانشجوی برق و مخابرات بود و مژگان هم مهندسی برق می خواند. بعد از مدتی هم هر دو برای ادامه تحصیل راهی کانادا شدند. مژگان تحصیلاتش را ادامه داد و درنهایت هم پس از اخذ مدرک دکتری در دانشگاه آلبرتا مشغول تدریس شد، پدرام هم در یک شرکت مخابراتی مشغول کار بود.

عباس چند هفته پس از تدفین آن ها راهی کانادا شد تا اموال شان را مشخص تکلیف کند: دخترم و همسرش همه دارایی شان مشترک بود. نصف به نصف. مژگان وصیت نموده بود همه اموالش پس از مرگ به دختر خواهرش برسد. پدرام همه دارایی اش را برای برادرزاده اش به ارث گذاشت. اسباب و وسایل خانه را هم را به یک بنیاد خیریه در کانادا واگذار کردم. همه این کار ها چند هفته ای زمان برد و بعد هم به ایران بازگشتم.

عباس درباره پیگیری پرونده این حادثه و خواسته اش می گوید: هیچ چیزی برای من جای بچه هایم را نمی گیرد. ما هیچ احتیاج اقتصادی نداریم. نه دیه خواستیم و نه خسارت. همان موقع هم گفتم که شکایت نمی کنم، چون به نظر من کار بی فایده ای است، چون عزیزان من دیگر زنده نمی شوند. اما دوست دارم همه مسببان حادثه به شدیدترین شکل ممکن مجازات شوند .

مادری با سوال های بی جواب از مرگ فرزندش

اسم پدرام از دهانش نمی افتد، مدام اسم او را صدا می زند، در این چند روز وقتی فهمید پسرش با بقیه مسافران چند ثانیه ای زنده بودند گریه هایش بیشتر شده، کارش به جایی رسیده که چند نفر از زن های فامیل از او مراقبت می نمایند، مثل همان روز های نخستی که خبر مرگ پدرام را برایش آوردند. این ها را یکی از نزدیکان پدرام جدیدی می گوید. پدرام یکی از مسافران آن پرواز بود. دانشجوی دکترای سازه های دریایی که کمتر از هشت ماه بود در دانشگاه ویندزور کانادا برای مقطع دکتری پذیرفته شده بود.

او هم مثل بسیاری از مسافران آن پرواز چند سال قبل برای ادامه تحصیل به این کشور رفته بود. اما درست یک سال قبل از این حادثه پدرش فوت کرد. پدرام بیست وهشت ساله برای حضور در مراسم سالگرد پدر مرحومش به ایران آمده بود و چند هفته ای در ایران ماند تا کنار مادر و خواهرش باشد، اما هیچ کدام نمی دانستند این آخرین ملاقات است: پدرام عاشق درس و تحقیق بود. لیسانس عمران داشت. اما گرایش ارشد و دکترایش سازه های دریایی بود. تحقیقات زیادی روی پل های متحرک دریایی انجام داده بود. استاد راهنمای رساله اش بعد از این حادثه پیغام تسلیتی برای خانواده اش فرستاد، در آن نامه نوشته بود پدرام اگر چند سال دیگر فرصت داشت، با ایده هایش تحول بزرگی در صنعت و حمل ونقل دریایی ایجاد می کرد.

آن طور که هم کلاسی ها و دوستان نزدیک پدرام می گویند، او قصد داشت پس از اتمام درسش به ایران بازگردد و به کارش در همین جا ادامه دهد. برنامه های زیادی برای آینده اش داشت. حتی با چند نفر از همه دوره هایش در دانشگاه خواجه نصیر صحبت نموده بود تا با تشکیل یک گروه سازه های دریایی طرح ساخت پل متحرک در بندر چابهار را عملیاتی نمایند .

مادر پدرام بیش از هفت ماه است که روز و شب ندارد. از لحاظ روحی به شدت آسیب دیده است. از دست دادن شوهر و تنها پسرش آن هم در مدت یک سال حسابی او را به هم ریخته. روز ها بی قرار است و شب ها برای پسرش گریه می نماید. از وقتی هم که خبر بازخوانی جعبه سیاه هواپیما را شنیده گریه هایش بیشتر شده: بعد از سقوط هواپیما، همه سعی کردیم مادر پدرام را از اخبار و حواشی آن حادثه دور نگهداریم. چون دکتر ها به ما گفتند اصلا شرایط روحی خوبی ندارد و باید به هر نحوی ذهن او را از این حادثه دور کنیم. شرایط او به قدری وخیم بود که احتمال آسیب جسمی و سکته هم وجود داشت. به همین دلیل هم مادر پدرام زیاد در جریان جزئیات این حادثه نبود. اما حالا با شنیدن این خبر حسابی به هم ریخته.

مادر پدرام حالا مثل بسیاری از مادران و پدر های داغدار سردرگم شده، شرحاتی که تا به امروز درباره این حادثه ارایه شده نتوانسته او را قانع کند. با این همه این خانواده هم پیگیر این پرونده نشده است: مادر و خواهر پدرام شکایت نکردند. از طرف قوه قضائیه چندبار با آن ها تماس گرفته شد، چند شخصیت نظامی هم برای تسلیت و سر سلامتی به خانه این مادر داغدار رفتند، اما او می گوید هیچ کدام از کار ها حتی مجازات مسببان این حادثه باعث نمی گردد که پسرم زنده گردد.

همسری که هنوز هم چشم به راه است

خانواده نیکنام هم حال و روز خوشی ندارند. فرهاد از تعطیلات سال نو میلادی استفاده کرد و برای ملاقات اقوام و آشنایان به ایران آمد. این دندانپزشک چهل ودو ساله، چند سال قبل همراه همسر و دو فرزندش به کانادا مهاجرت کرد و در شهر تورنتو ساکن شد. او از سال ها قبل علاقه داشت در آن کشور طبابت کند. البته فرهاد 10 سال در ایران فعالیت دندانپزشکی داشت. چند هفته قبل از سفرش به ایران در آزمون انطباق مدرکش پذیرفته شد و قرار بود پس از بازگشت به کانادا کارش را در مطب دندانپزشکی شروع کند. اما سرنوشت تلخی که در انتظارش بود، مانع از این شد تا رویای چندین ساله فرهاد عملی گردد.

همسر و دو دختر او در کشور کانادا زندگی می نمایند و از آنجا پیگیر این پرونده هستند. یکی از دوستان نزدیک فرهاد که سال ها با او رفاقت داشت، دراین باره می گوید: همسر فرهاد افسردگی شدید دارد. هنوز منتظر است تا فرهاد از ایران به خانه بازگردد. با اینکه اقوام و آشنایان با او در تماس هستند، اما خب زندگی در کشور غریب آن هم در چنین شرایطی کار بسیار دشواری است.

او درباره پیگیری های این پرونده هم شرح می دهد: همسر فرهاد از همان جا ماجرا را دنبال می نماید. در ایران هم اقوام فرهاد پیگیر هستند، اما صحبت هایی که تا به امروز مطرح شده، اصلا قانع نماینده نیست. شاید هم هیچ وقت معلوم نگردد که چرا این هواپیما با آن همه مسافر هدف نهاده شد یا اینکه مقصران اصلی اتفاق وحشتناک چه کسانی هستند. شلیک دو موشک با فاصله زمانی کوتاه به یک هواپیمایی که هنوز داشت ارتفاع می گرفت؛ موضوع واقعا عجیبی است که مرور جزئیات آن باعث ناراحتی و عذاب مضاعف می گردد.

gardeshia.ir: گردشیا: مجله سفر و گردشگری

picoro.ir: پیکورو: وبلاگ ماشین و خودرو